Schatrijke Zondag

Als we lekker wakker worden en een lekker ontbijtje hebben, komt de magiër langs. Hij ziet er nogal moe uit en vraagt of wij iets te eten hebben voor hem. Een van de leiding smeert een lekker broodje en vraagt of het wel met hem gaat, hij ziet er zo moe uit. De magiër vertelt dat dat komt doordat zijn krachten aan het afzwakken zijn. “Achja, dat gebeurt als je zo oud bent als ik. Je kunt er niks aan doen” zegt hij. We vragen hoe oud hij dan wel niet is, maar krijgen te horen dat dat niet netjes is om naar iemands leeftijd te vragen. We gokken wat, maar de magiër lacht alleen maar. Hij vraagt ons wat we vandaag allemaal van plan zijn. We vertellen hoe onze dag er ongeveer uit gaat zien en hier wordt hij nogal enthousiast over. Met schijnbaar meer energie dan dat hij hier kwam, vertrekt de magiër weer. “Als jullie iets vinden of bedenken om mij te helpen, jullie weten mij te vinden!” schreeuwt de magiër nog terwijl hij weggaat. We praten tijdens het ontbijt nog na wat voor een aardige man die magiër toch is en gaan verder met onze dag. Onder begeleiding van expert leiding gaan we de bossen in op zoek naar takken om mee te snijden. We gaan namelijk pijl en bogen maken! Het gaat bij iedereen (nouja op een enkele leiding na) goed!
Na de lunch was het tijd voor het volgende spel: Levend Kolonisten van Catan! Zeer competitief gingen alle groepjes op weg om zoveel mogelijk materialen te verzamelen om de langste routes en de mooiste steden te bouwen. Als het einde van het spel nadert horen een paar welpen geruzie komen uit de bosjes. We zien een paar mensen staan in rare gewaden en met zwaarden en schilden. We weten niet zo goed waar ze het over hebben. “We moeten beter op letten!” “Ja maar waarom zijn we ook voor alles verantwoordelijk?” horen we ze roepen. De ruzie loopt uit tot een klein gevecht, waarna de ene tegen de andere zegt: “Ok, gewoon verder zoeken, ik ga daar heen, jij gaat daarheen.” Ze gaan uit elkaar en wij besluiten maar terug te gaan naar het clubhuis. Deze mensen zouden nog wel eens gevaarlijk kunnen zijn!
S ’avonds na het eten, terwijl wij ons weer klaar aan het maken waren voor een leuk avondspel, kwamen de schatzoekers weer langs. Ze vertelde ons dat wat wij gisteren zagen een tempel was die vele geheimen bevat. Het beeldje dat ze hadden neergezet was een van de 5 sleutels en zo zijn er nog meer. De schatzoekers zoeken deze sleutels omdat de tempel een geheime schat bewaakt. “Maar dit mag verder niemand weten!” vertellen de schatzoekers ons. “Als meer mensen ervan weten, gaan er meer mensen zoeken en kunnen wij de schat nooit meer vinden.” We zullen onze mond houden (voor nu dan). De schatzoekers zijn daar blij mee en vragen of wij kunnen helpen. De volgende aanwijzing zegt namelijk dat ze het volgende sleutelbeeld niet alleen kunnen vinden. Als de schatzoekers ons ervan overtuigen dat dit verder geen risico’s heeft (nou ja, geen grote) zeggen wij dat we ze wel willen helpen. Zo stoer zijn wij wel! Door in verschillende kleine groepjes een sluiptocht af te leggen, opzoek naar verdere aanwijzingen, zouden we het volgende sleutelbeeld moeten kunnen vinden. Al sluipend en kruipend door het bos komen we bij de eindbestemming waar ieder groepje een deel van de vertaling vind voor het raadsel! We hoorden wel allemaal tijdens de toch een gevecht achter een heuvel in het bos, maar daar zijn we maar snel voorbij gelopen. Samen met de schatzoekers zijn we vervolgens het bos in gelopen op zoek naar het kistje. Na een kleine zoektocht vonden we een tweede kistje. Na wat passen en meten, kwam er weer rook uit de steen en gaf hij verder licht! Omdat de schatzoekers daarna weer waren vertrokken en verder niks hadden verteld besloten we wel om morgen geen hulp te geven als ze niks uitleggen. Maar nu eerst, slapen!!